Ένωση Γραφιστών Ελλάδας
  • Η Ένωση
    • Ταυτότητα
    • Καταστατικό
    • Κώδικας Δεοντολογίας
    • Διοικητικό Συμβούλιο
      2014-2016
    • Προηγούμενα
      Διοικητικά Συμβούλια
  • Μέλη
    • Συμμετοχή
      • Συνδρομές Μελών
      • Αίτηση Εγγραφής Μέλους
      • Συνεργαζόμενες Επιχειρήσεις
      • Σχετικά με τα Online Profiles Mελών
      • Online Profiles Μελών
      • Live Streaming Εκδηλώσεων
    • Επαγγελματικά
      • Κώδικας Δεοντολογίας
      • Πνευματικά Δικαιώματα
      • Ανοιχτοί Διαγωνισμοί
    • Βιβλιοθήκη
      • Αφιερώματα
      • Αρθρογραφία
  • Ιδιώτες
    • Το Design είναι επένδυση
  • Newsroom
    • Νέα & Ειδήσεις
    • Αφιερώματα
    • Αγγελίες
  • Επικοινωνία
    • Στοιχεία Επικοινωνίας
    • Εγγραφή στο Newsletter
  • English
  • Αναζήτηση

Γουναρίδης Δανιήλ, Δρ

Με ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ. της Ένωσης Γραφιστών Ελλάδας, το βραβείο ΕΒΓΕ Συνολικής Προσφοράς για το 2016 απονέμεται στον Δάσκαλο Δανιήλ Γουναρίδη και παράλληλα ανακηρύσσεται Επίτιμο Μέλος της Ένωσης.

«Δεν ανοίγουμε λέω ‘γω μία σχολή;»
Ήταν το 1958 (πενήντα οκτώ χρόνια πίσω) που η ερώτηση της Ελένης Βακαλό στον Παναγιώτη Τέτση, οδήγησε στη δημιουργία της σχολής «Βακαλό»…
Και ήταν το 1966 (πενήντα χρόνια τώρα) που ο Δανιήλ -έχοντας γυρίσει από την Γαλλία- ξεκινάει με την προτροπή της Ελένης Βακαλό, να διδάσκει στη σχολή και να εισάγει στα καθ΄ ημάς τις εφαρμοσμένες τέχνες και το Graphic Design.

Αν μέχρι τότε η όποια εκπαίδευση στο χώρο βασιζόταν στην εμπειρική γνώση κάποιων δασκάλων, είναι ο Δανιήλ, που με τη στήριξη και σε συνεργασία με την Ελένη, βάζουν τις βάσεις για μία συστηματοποιημένη γνώση της Γραφιστικής (Βασικό σχέδιο, Ιστορία της Τέχνης και του Design, Σημειολογία κ.α.) που μετέτρεψε τον τεχνίτη σε δημιουργό… Graphic Designer!

Πάνω απ’ όλα όμως, σ΄αυτή την πενηντάχρονη διδασκαλία τον ευχαριστούμε γιατί δίδαξε Ήθος!

Και γιατί κρατούσε ένα παράθυρο ανοιχτό στους νέους!

Βιογραφικό

Ο Δανιήλ Γουναρίδης γεννήθηκε το 1934 στη Θεσσαλονίκη, όπου και τελείωσε τις γυμνασιακές (τότε) σπουδές του στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1952.

Σπούδασε με κρατική υποτροφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών από το 1953 ως το 1958, με δασκάλους τον Γ. Μόραλη και τον Γ. Κεφαλληνό, και αποφοίτησε με έπαινο.

Την περίοδο 1960-1963 συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, επίσης με κρατική υποτροφία, στην École Nationale Supérieure des Beaux-Arts, με καθηγητή τον Clairin, στην École Nationale Supérieure des Arts Décoratifs (Arts Graphiques et Publicité) και στο Collège Technique “Estienne” (Cour Supérieur d’Αrts et de Technique Graphiques), με καθηγητές τους Garcia, Frutiguer κ.ά. Στη διάρκεια της τριετούς παραμονής του στο εξωτερικό είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί όλες τις χώρες της δυτικής Ευρώπης και να μελετήσει από κοντά τα αρχιτεκτονικά τους μνημεία και τα μουσεία τέχνης.

Από το 1966 μέχρι το 1985 δίδαξε Graphic Design και Ελεύθερο Σχέδιο στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών Βακαλό (όπως ήταν γνωστή τότε). Από το 1977 μέχρι σήμερα είναι Διευθυντής Σπουδών και Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κολλεγίου Βακαλό Art and Design.

Έχει πραγματοποιήσει 22 ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής. Έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 90 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, και σε 25 εκθέσεις στο εξωτερικό, εκ των οποίων 4 Biennale: 13 Biennale de la Jeune Peinture, Παρίσι, 1959, Διεθνής Biennale Χαρακτικής, Pistoia (Ιταλία), 1968, 8η Biennale Αλεξάνδρειας, 1970, και Biennale του São Paulo, 1975.

Στην 8η Biennale Αλεξάνδρειας πήρε το Β’ Βραβείο Ζωγραφικής, ενώ το Φεβρουάριο του 2011 το βρετανικό Πανεπιστήμιο του Derby τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα Καλών Τεχνών.

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, συνεχίζοντας να συμμετέχει σε σημαντικές ελληνικές και διεθνείς διοργανώσεις.

Έργα του βρίσκονται σε ελληνικά μουσεία (Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης, Τελλόγλειο Μουσείο Θεσσαλονίκης, Μουσείο Γουλανδρή, Άνδρος, Μουσείο Βορρέ, Αθήνα), καθώς και σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές και πρεσβείες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Αναφορές στο έργο του

Ελένη Βακαλό, Η Φυσιογνωμία της Μεταπολεμικής Τέχνης στην Ελλάδα, εκδ. Κέδρος, τόμος Α’ “Αφαίρεση”, 1981, σελ. 71, 79, 109, 121, τόμος Β’ “Εξπρεσιονισμός – Υπερρεαλισμός”, 1982, σελ. 104-106.

Γιάννης Παπαϊωάννου, Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών, τόμος Α’, εκδ. Μέλισσα, 1997, σελ. 304-305.

Γιάννης Παπαϊωάννου, Contemporary Greek Artist, εκδ. Μέλισσα, 2004, σελ. 77-78.

Χρύσανθος Χρήστου, Ζωγραφική του 20ού αιώνα, Εκδοτική Αθηνών, 1996, σελ. 31, 160, 249.

Μιλτιάδης Παπανικολάου, Ιστορία της Τέχνης στην Ελλάδα, εκδ. Αδάμ, 1999, σελ. 271.

Εθνική Πινακοθήκη 100 Χρόνια, 1999, σελ. 625, 631, 656.

Αντώνης Κωτίδης, Μοντερνισμός και “Παράδοση” στην ελληνική Μεταπολεμική και σύγχρονη Τέχνη, University Studio Press, τόμ. Β’, 2011, σελ. 237-238.

Περισσότερες από 300 δημοσιεύσεις και κριτικές για το έργο του έχουν γίνει στον περιοδικό και ημερήσιο τύπο.

Φόρτωσε περισσότερα

Έγραψαν για τον Δ. Γουναρίδη

Αφιερωμένο στα 20 χρόνια συνεργασίας μου με τον Γουναρίδη
Όταν βλέπεις τη δουλειά του Γουναρίδη καταλαβαίνεις γιατί κάνει τόσο σπάνια εκθέσεις. Απαιτεί, στο έργο του, την πλήρη ακρίβεια. Γι αυτό άλλωστε κάθε παρουσίασή του αντιπροσωπεύει ιδιαίτερη, ολοκληρωμένη, φάση. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι μεταβάλλεται. Τα στοιχεία της δουλειάς του παραμένουν σταθερά, η μια φάση περιέχει την άλλη. (…) Η ακρίβεια δεν στοχεύει απλώς στη μορφολογική τελείωση. Γίνεται, αυτή η ίδια, «μέσον».
«Μέσον» για τη δημιουργία του αντικειμένου, του χώρου, του θεάματος. (…) Εκεί, επεμβαίνει η ακρίβεια. Γίνονται σημεία γραφής, αλφάβητο γλώσσας, μονάδα κατασκευής του έργου που «γράφεται», και έτσι «γίνεται».
Ας προσέξομε τον χώρο πού θα έλεγα ότι είναι το κύριο θέμα του. Δεν έχει όρια και όρους, βάση, ορίζοντα, πλαίσιο, σημείο όρασης, σταθερότητα προοπτικής. Καμμιά φορά αντιβαίνει κιόλας προς αυτά ή μεταξύ αυτών, στις δεδομένες σχέσεις τους. Εντούτοις δημιουργεί αίσθηση «πραγματικού» χώρου (ενώ είναι «φανταστικός» το λέει ό τίτλος). Και όχι με την άποψη του ρομαντικού υπερρεαλισμού ότι τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό από το φανταστικό, αλλά γιατί, μετά την παρέμβαση τής έννοιας της κατασκευής στην τέχνη, το πραγματικό το «κάνεις». Από το έργο και για το έργο.”
Ελένη ΒακαλόΕισαγωγή από τον κατάλογο της έκθεσης "Φανταστικά Τοπία και Νεκρές Φύσεις", 1985
Φόρτωσε περισσότερα

Ένα γράμμα προς τους Σχεδιαστές

Η ξεχωριστή τιμή που μου κάνει η Ένωση Γραφιστών Ελλάδας στο πλαίσιο της διοργάνωσης των Ελληνικών Βραβείων Γραφιστικής και Εικονογράφησης έρχεται σε μια χρονιά ιδιαίτερη για εμένα. Εφέτος συμπληρώνω πενήντα χρόνια στη Σχολή Βακαλό. Είκοσι χρόνια στην ενεργό διδασκαλία, σαράντα χρόνια Διευθυντής Σπουδών και, επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω, τριανταπέντε χρόνια κοντά στην Ελένη Βακαλό, από την οποία διδάχτηκα πολλά, αλλά είχα και την τιμή να προλογίσει τέσσερις καταλόγους εκθέσεών μου.

Ήταν το 1966 όταν μου έγινε η πρόσκληση από τη Σχολή Βακαλό να οργανώσω το τμήμα της Γραφιστικής. Το ενδιαφέρον μου για τις εφαρμοσμένες τέχνες και το graphic design υπήρχε από πριν, όταν ακόμη μαθήτευα στη χαρακτική, πλάι σε σημαντικούς δασκάλους, με προεξάρχοντα τον Γ. Κεφαλληνό. Αναπτύχθηκε περισσότερο την περίοδο που ήμουν στο εξωτερικό, όπου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τη γραφιστική στις πραγματικές της διαστάσεις – τις καλλιτεχνικές, τις τεχνικές και τις επαγγελματικές. Ήταν, λοιπόν, έντονη η επιθυμία μου να μεταφέρω στην Ελλάδα τη γνώση ενός τομέα σημαντικού, που εδώ έκανε ακόμη τα πρώτα δειλά του βήματα.

Ποια ήταν η κατάσταση της γραφιστικής στην Ελλάδα εκείνη την εποχή; Η όποια εκπαίδευση βασιζόταν στην εμπειρική γνώση μερικών εμπνευσμένων δασκάλων. Οι περισσότερες δουλειές διεκπεραιώνονταν από τυπογραφεία. Στην καλύτερη περίπτωση, όταν επρόκειτο για έργα πιο απαιτητικά, τα αναλάμβαναν συνήθως ζωγράφοι. Και αυτοί δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να μεταφέρουν τη ζωγραφική τεχνοτροπία τους στην επιφάνεια λ.χ. μιας αφίσας, χωρίς να παίρνουν υπόψη τους ότι αυτή έχει άλλο σκοπό και λειτουργεί διαφορετικά από ένα ζωγραφικό έργο. Υποτυπώδης όμως ήταν και η γενικότερη υποδομή. Γραμματοσειρές ανύπαρκτες – αν φυσικά μιλάμε για καλές. Γιατί οι κακές ήταν άφθονες. Υπήρχαν στοιχειοχυτικές εταιρείες που ο κατάλογός τους αριθμούσε πάνω από εκατό γραμματοσειρές, με ονομασίες εμπνευσμένες από συγγενείς και φιλενάδες – “Σούλα”, “Τούλα”, “Αφροδίτη” και άλλα τέτοια.

Αυτές ήταν οι συνθήκες όταν ανέλαβα υπεύθυνος του Τομέα Γραφιστικής της Βακαλό. Θεώρησα από την αρχή ότι έπρεπε να υπάρχει ένα σταθερό θεμέλιο, και αυτό δεν μπορούσε να είναι άλλο από το λεγόμενο “βασικό σχέδιο”. Ένας γραφίστας δεν είναι δυνατό να εργαστεί εάν δεν αντιλαμβάνεται το πλαίσιο στο οποίο καλείται να δημιουργήσει: τον δισδιάστατο χώρο και τη δυναμική του. Το βασικό σχέδιο είναι η ανάλυση και η σύνθεση όλων των πλαστικών στοιχείων που αποτελούν ένα έργο, είτε αυτό είναι καθαρά εικαστικό είτε εφαρμοσμένο. Πρόκειται για το αλφάβητο της οπτικής επικοινωνίας, όπως διαμορφώθηκε από την ιστορική σχολή του Μπαουχάουζ.

Με άλλα λόγια, ασχέτως του συγκεκριμένου θέματος και των λειτουργικών αναγκών του, απαιτείται πρώτα απ’ όλα η νοηματική κατανόηση του χώρου. Έννοιες όπως “κίνηση”, “ηρεμία”, “επιθετικότητα”, “στατικότητα” πρέπει να ερμηνευτούν οπτικά με τη χρήση βασικών στοιχείων, όπως είναι η γραμμή, το τετράγωνο, το τρίγωνο, ο κύκλος, αλλά και οι τόνοι, οι αντιθέσεις, κ.ά. Εάν ο χώρος οργανωθεί με αυτό τον τρόπο, ύστερα δεν χρειάζεται παρά να αντικατασταθούν τα στοιχεία αυτά με εικόνες, τίτλους και μπλοκ κειμένου.

Από την αρχή στο πρόγραμμα της Σχολής αφιερώσαμε πολλές ώρες διδασκαλίας σε μια πλευρά της εκπαίδευσης που θεωρούσαμε θεμελιώδη, αφήνοντας για ένα επόμενο στάδιο τις τεχνικές γνώσεις, που ναι μεν ήταν απαραίτητες, αλλά η διδασκαλία τους ήταν πιο εύκολη. Μαζί με το βασικό σχέδιο, δώσαμε ιδιαίτερη έμφαση στην ευρύτερη παιδεία των σπουδαστών – παιδεία εικαστική, γνώση της ιστορίας της τέχνης, της πολιτιστικής θεωρίας, της σημειολογίας, της θεωρίας του ίδιου του Design. Πρόκειται για εργαλεία θεωρητικά, που ο designer πρέπει να ξέρει να χειρίζεται το ίδιο καλά με τα τεχνικά μέσα.

Και εδώ έρχομαι στη γενικότερη φιλοσοφία της Βακαλό. Ο προφανής σκοπός μιας σχολής είναι ασφαλώς η μετάδοση γνώσεων, η καλλιέργεια ικανοτήτων και δεξιοτήτων, ο εξοπλισμός των νέων ανθρώπων για μια επιτυχημένη σταδιοδρομία. Για εμάς, όμως, ένα σχολείο είχε και έχει έναν ακόμη σημαντικό σκοπό: να προάγει την ελεύθερη δημιουργική σκέψη, τον πειραματισμό, τη φαντασία. Με άλλα λόγια, πρέπει να καλλιεργεί ιδιότητες που –έστω φαινομενικά– παρεκκλίνουν από τη στενά εννοούμενη επαγγελματική κατάρτιση.

Αυτή η επιλογή μας δεν ήταν απλή υπόθεση, και όχι μόνον εξαιτίας των εγγενών δυσκολιών της. Μας ασκήθηκε κριτική. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να μας πουν ότι “αδιαφορούμε για το τι ζητάει η αγορά”. Για εμάς, ωστόσο, το θέμα ήταν ξεκάθαρο. Η προσπάθειά μας ήταν να δώσουμε σταθερές βάσεις και να διαμορφώσουμε ελεύθερες προσωπικότητες με κριτική, δημιουργική σκέψη. Σε πείσμα των επικριτών μας, η ιστορία, τολμώ να πω, μας δικαίωσε.

Σήμερα θεωρείται πια δεδομένο αυτό που εμείς ξέραμε από την αρχή: ότι ο designer δεν είναι ένας τεχνίτης, ένας απλός εκτελεστής – είναι δημιουργός, με την πιο ουσιαστική σημασία της λέξης. Δημιουργεί μορφές, εικόνες, μηνύματα, χειρίζεται διαύλους επικοινωνίας, διαμορφώνει το οπτικό περιβάλλον του κόσμου μας. Ο γραφίστας είναι ο ειδικός της οπτικής επικοινωνίας, και ο ρόλος του δεν περιορίζεται στο εμπόριο και στη διαφήμιση. Εάν σκεφτούμε τους τομείς στους οποίους παρεμβαίνει η γραφιστική, καταλαβαίνουμε ότι ο designer είναι ένας σημαντικός κρίκος σε κρίσιμες διαδικασίες που αφορούν την ενημέρωση, την εκπαίδευση, την επιστήμη, την τεχνολογία, την επικοινωνία, την πολιτική, την κουλτούρα, κ.ά.

Για να διαδραματίσει ο γραφίστας αυτό τον δημιουργικό ρόλο απαιτείται να έχει –εκτός από τεχνικές γνώσεις– ευρεία καλλιέργεια, ουσιαστική θεωρητική μόρφωση και καλλιτεχνική παιδεία, να είναι ενήμερος για τη σύγχρονη πραγματικότητα και να μπορεί να ερευνά μεθοδικά, να αναλύει κριτικά και να διατυπώνει τεκμηριωμένες προτάσεις. Και τέλος, το πιο ουσιώδες. Λόγω ακριβώς της ευθύνης που έχει απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, η προσωπικότητα του designer οφείλει να διακρίνεται από ένα πράγμα: το ήθος.

Σε αυτή την κοινωνική και ηθική υπόσταση του Design, που τη συναντάμε από τα πρώτα του βήματα τον 19ο αιώνα και ύστερα σε όλα τα μεγάλα ρεύματα και κινήματα, θα ήθελα να δώσω τη μεγαλύτερη έμφαση. Σε αυτό το ήθος ήταν και είναι προσηλωμένη η σκέψη μου, και αυτό είναι που ορίζει διαχρονικά το πνεύμα της Βακαλό. Σήμερα, σε μια εποχή που όλες οι αξίες –κοινωνικές, ηθικές και αισθητικές– διακυβεύονται, το ήθος του δημιουργικού ανθρώπου είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητο. Είναι το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε.

Δανιήλ Γουναρίδης

Στρατηγικές Συνεργασίες

Design Toolkit
+Design
Gr Design
Gr Design

ΡΟΜΑΝΤΣΟ

Αναξαγόρα 3-5, Ομόνοια, 105 52, Αθήνα
Προσωρινό τηλέφωνο: 694 807 2657
info [at] ggda [dot] gr

Ωράριο

Τα γραφεία θα είναι ανοικτά κάθε Δευτέρα και Τετάρτη 18:00 με 20:30 και κάθε Σάββατο 11:00 με 13:00

Newsletter

Εγγραφή στο Newsletter

© Copyright - Ένωση Γραφιστών Ελλάδας
  • Facebook
Επιστροφή στην κορυφή της σελίδας